ΣΑΝ ΤΗ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ ΜΟΝΗ

///

ΜΟΝΗ ΣΑΝ ΜΙΑ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ!!

,,

,,

ΚΗΠΟΣ !!!!






Απόψε πάλι η νύχτα δεν περνάει,
ο ύπνος δεν θα ψάξει να με βρει,
και θα ταλαιπωρήσω τα σεντόνια
απ' το παράθυρο να βλέπω πότε θα 'ρθει το πρωί.

Η σκέψη παίρνει τον δικό της δρόμο
χωρίς να με ρωτήσει, ποτέ δεν με ρωτά,
αληταριό μέσα στην νύχτα θα γυρίζει,
σαν νυχτοπούλι στο σκοτάδι που πετά.

Και θα διαβαίνει στα αιθέρια μονοπάτια
με μόνο φως αυτό των αστεριών,
για να μην φαίνονται τα δάκρυα στα μάτια
όταν η θύμηση θολώνει το μυαλό.

Δεν με λυπάται που πονώ κι αναστενάζω,
δεν τηνέ νοιάζει αν μου πληγώνει την ψυχή
μόνη μου λύτρωση όταν θα δω τον ήλιο
να σκάει χαμόγελο απ' την ανατολή.





Ειναι κάτι στιγμές.......
που απλά.......
χρειάζομαι μια αγκαλία ...........
να με χωρέσει ολόκληρη...............
με ότι κουβαλάω μέσα μου......
να με κρατήσει σφιχτά και ολοκληροτικά
να με νιώσει και να με τυλίξει ............
εστω για λίγες στιγμές να πάψω να φοβάμαι.............
και να θυμηθώ πως ειναι να ονειρεύεσαι.....
χωρις σκιές και φαντασματα.........


Κοιτάω τα κύματα που δέρνουν αφρισμένα
βράχια ακλόνητα στου χρόνου την θωριά,
με βουητό τα απειλούν απελπισμένα
μα εκείνα στέκονται ακλόνητα, στητά.

Και την δική μου την ζωή παραλληλίζω,
που σαν στης θάλασσας την δίνη αγκομαχά,
μα εγώ δεν έχω δύναμη άλλο για να τ' αντέξω,
δεν είμαι βράχος που το κύμα αψηφά.

Και έτσι ψάχνω ένα λιμάνι για να βρω,
να ρίξω άγκυρα, εκεί ν' αράξω,
της ζήσης ν' αποφύγω τον άσκημο καιρό,
τόσες φουρτούνες, καταιγίδες να ξεχάσω



 
Στάλες θα πάρω από το δάκρυ της ματιάς,
χάντρες να κάνω στης καρδιάς το κομπολόι,
για να μετράει έναν, έναν τους καημούς
σαν της ζωής γυρίζει πίσω το ρολόι.

Παθήματα, μαθήματα; η κάθε μια απ' αυτές,
που ένα σημάδι στην ψυχή έχουν αφήσει,
να της θυμίζουνε τις δύσκολες στιγμές,
που δύναμη δεν είχε να τις αντιμετ                   
 Μη χαριζεις την ψυχη σου ανεξελεκτα .. Χαρισε την σ'αυτους που θα την σεβαστουν και δεν θα την σκορπισουν ... Σ'αυτους που θα εχουν την προθεση να την χαϊδεψουν και να την νοιαστουν ....σ'αυτους να την χαρισεις ... Κι αν κατι σε πληγωσε .....προσπερασε το .....και απολαυσε την διαδρομη που η ζωη σου χαραξε .... Χαμογελα και κοιτα μπροστα ......μπροστα ειναι ο δρομος


Βουνά τα κύματα μα εσύ δεν τα φοβάσαι,
ατρόμητα κόντρα τους πας,
ο φόβος δεν άγγιξε ποτέ την καρδιά σου,
της ζήσης τον δύσκολο δρόμο τραβάς.

Ποτέ δεν φοβήθηκες της ζήσης στοιχειά,
που κατά πάνω σου πάντα χτυπάνε,
γερό το σκαρί σου, το ξέρεις καλά,
τους φόβους ξορκάς και τα χείλη γελάνε.

Γιατί πια το ξέρεις, το έμαθες  καλά,
στις δυσκολίες μόνη σου παλεύεις,
το γόνυ δεν κλείνει, πατάς σταθερά,
στις δικές σου και μόνο δυνάμεις πιστεύεις

Βλέπω τα φύλλα απ τα κλαδιά να πέφτουν μαραμένα Θεέ μου τα παρατηρώ μοιάζουνε σαν και μένα .............

                       


 Τα όνειρα που έκανα σαν φύλλα μαραμένα 
ο άνεμος τα φύσηξε δεν άφησε κανένα Σκύβω μέσα στις χούφτες μου να μάσω ένα δύο, μα εκείνα σκόνη γίνονται σκορπάνε ένα γύρω.

  

Οι ....... φίλοι της ΛΕΥΚΑΣ τα πουλιά, τα καλοκαίρια!
Τ Ο ΧΕΙΜΩΝΑ ΜΟΝΗ ΔΕΝ είχε φυλλωσιά ΟΥΤΕ ....
 φίλους.Παρέα της δυο μάτια που την κοίταζαν
λυπημένα κι ένας ουρανός βουρκωμένος.

Ο ουρανός είναι βαρύς βροχούλα πέφτει έξω 


κι εγώ αυτή τη μοναξιά Θε μου πως να αντέξω; Ψιθύριζαν δυο χείλη Έτσι πέρασαν πολλοί χειμώνες ως που μια μέρα η λεύκα
 εξαφανίστηκε ή το σωστότερο την εξαφάνισαν Τα δυο μάτια δεν ξανακοίταξαν ποτέ προς τα εκεί ....
ώσπου ένας ολόλαμπρος ήλιος .... ΗΡΘΕ

Καλώς ήρθες ΗΛΙΕ ΜΟΥ

Κι ήταν μια μέρα
που την φώναζαν Πέμπτη
κι είχε έναν αριθμό στην πλάτη
που τον έλεγαν  27/5/2004
και τότε ήρθες στον κόσμο...
κι άναψε το φυτιλάκι της ευτυχίας
στην καρδιά μου
και τα λαμπιόνια στο μυαλό μου
για να βλέπω ,
να φωτίζω όσο καλύτερα τον δρόμο σου!
Σ ευχαριστώ που ήρθες Γιάννη μου
Σ αγαπώ!
Να είσαι ευτυχισμένος θέλω,
Τα Μαγιάτικα τριαντάφυλλα της βεράντας μας  όλα δικά σου





Μια λεύκα
                         δυο ιστορίες!




27 ΜΑΙΟΥ 2004
ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!




Σ' ΑΓΑΠΩ, ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ...
Μη φοβάσαι μικρό μου,
παραμύθια με τέρατα,
με δράκους και μάγισσες
που τρών τα παιδάκια,
ποτέ, μα ποτέ
το γλυκό σου τον ύπνο,
τα γαλάζια σου όνειρα,
δε θα ταράξουν.

Μη φοβάσαι μικρό μου,
εδώ είμαι για σένα,
το καλό να σου μάθω.

Μη φοβάσαι μικρό μου,
για σένα,
πανοπλία Αγάπης
υφαίνουν τα χέρια μου,
το κακό και το άδικο
ποτέ, μα ποτέ
μη σ΄ αγγίξουν.

Σ΄ Αγαπώ,
μη φοβάσαι μικρό μου...
Ασπίδα η Αγάπη,
πύργος ουράνιος,
απόρθητος,
ήλιος μεσούρανος,
σκορπίζει, διαλύει
του μαύρου του φόβου
τα σύννεφα,
και δύναμη δίνει
σταθερά να μαθαίνεις.
Σ΄ Αγαπώ,
μη φοβάσαι μικρό μου...
Κάποια χρόνια, αργότερα,
γελαστό και γενναίο,
μαχητής – νικητής,
της ζωής την ευθεία

        



ΧΙΛΙΕΣ ΕΥΧΕΣ! ΝΑ ΣΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΟΥΝ
                       ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΤΙΤΙΒΙΣΜΑΤΑ ΝΑ ΗΧΟΥΝ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΟΥ
Μεμέ.    


Τα πρώτα σου γενέθλια!
Αστέρι της καρδιάς μου, σαν σήμερα άναψαν όλα τα φώτα! Και τα φυλάκισα στο προσκεφάλι σου!
Αυτή την ανείπωτη ευτυχία στη στέλνω κάθε πρωινό, με την πρώτη σκέψη της μέρας…
Κομμάτι, κομμάτι να μη σωθεί ποτέ!
Τα πρώτα δειλά βήματα σου, να πάρουν το μονοπάτι της ευτυχίας! Αυτό που θα χτίσεις μόνος σου ανθρωπάκο μου!
Αν χρειαστεί, βουνά ν’ ανέβεις κακοτράχαλα, θυμήσου να κοιτάξεις τη θέα από ψηλά!
Και αν γδάρεις τα γόνατα σου στις προσπάθειες σου, να θυμάσαι πως αυτό είναι ΖΩΗ!
Μη καθίσεις σε σκαμνί χαμηλό, μόνο όρθιος να στέκεσαι να βλέπεις μακριά!
Αυτό που ΕΣΥ θα θέλεις!
Καλοχτισμένο, θωρακισμένο όνειρο να χτίσεις!
Φτάνει να είσαι ευτυχισμένος!
Γελαστέ μου ανθρωπάκο σε λατρεύω και παρακαλώ το μέλλον σου να το στήσεις με τα χεράκια σου, που θα αντρειώνονται!
Στο «κατοστάρι» του αγώνα, να περάσεις όλα τα εμπόδια!

Σε λατρεύω!!      Mεμέ



 

       27/5 Σαν σήμερα πριν 7 χρόνια ήρθες στη ζωή μου κι έγινες η ζωή μου!
Χρόνια Πολλά ψυχή μου....Θα κάνω τα πάντα για να σαι πάντα ευτυχισμένo !!!



ΜΩΡΟ ΜΟΥ, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ !!!
  
Τις νύχτες τις μοναχικές
κανένας δεν γελάει,
τρέχει χιλιόμετρα ο νους
και η καρδιά πονάει.

Έλα απόψε να με βρεις
και κάνε μου παρέα,
γιατί όταν είμαστε μαζί
περνάμε πολύ ωραία.

Όσο κι αν θέλω δεν μπορώ
τις πίκρες ν' αποφύγω,
μέσα να θάψω στην ψυχή
τη μοναξιά μου λίγο.
                                  Μεμέ


Όταν με κυκλώνει ο φόβος από παντού κι όταν γκριζάρει ο ουρανός κι αρχίζει να βροντάει και να αστράφτει μνήμες του χτες ,τότε εγώ γελώ δυνατά,γελώ σαν παιδί κι ο φόβος με φοβάται και τρέχει απορημένος να κρυφτεί στο βάθος της γωνιάς του 


Να μάθω να φεύγω…
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που με στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγω – αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνω τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχω μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθω να κοιτώ βαθιά στα μάτια όταν λέω αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοώ τις λέξεις μου, μην τις εξευτελίζω, σε παρακαλώ
Να μάθω να κοιτώ την κλεψύδρα, να βλέπω πως ο χρόνος μου τελείωσε
Όχι αγκαλιές,  αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
Να σταματήσω να αγαπώ τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχω είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγω από εκεί που δεν ξέρω γιατί βρίσκεσαι – από “κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε
Να αποχωρίζομαι  μέρη που περπάτησα
Μπορείς Ρηνιώ μου να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη
Να φεύγεις…
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να μάθεις να σέβεσαι το χρόνο σου και την καρδιά σου
Να φεύγεις…
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να μάθεις να σέβεσαι το χρόνο σου και την καρδιά σου
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει..
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση & την κοροϊδία, κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό
κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Να μάθεις να ψάχνεις.......... Όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και. Να μάθεις να φεύγεις.
Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι” αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ” αυτά !!!

!! Τόλμη και ρίσκο ,αγάπη και ελπίδα σοφία και αισιοδοξία ,μη τα ξεχνάς όλα αυτά !!!
 Έτσι είναι η ζωή κι έχει απ όλα γι αυτό :
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΩ ;
.« πόσες φορές δεν έκλεινα τα μάτια
και δεν έβλεπα ανάμεσα από τα ματοτσίνουρά μου
τη βαρκούλα αυτή
και η καρδιά μου έπαιρνε κουράγιο,
τινάζουνταν επάνω,
όρτσα και μη φοβάσαι!
μου φώναζε
και έσκιζε το σκοτάδι!..


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου